Brendan Benson: Madrid, Moby Dick (English)

Brendan Benson seems like a good lad. That’s feeling you get from his albums: nice, simple, far from stardom, a little bit sad. He could be your neighbour. That’s what we wanted to check in his Madrid gig. The traveling was worth it.

The place was quite full (few tickets left) when his mate Young Hines came onstage for a warm up. He tried, and in a way he achieved his purpose. His basic rock is good, is nice, but no more than that (still). He’ll probably get better; after all, he only has a record out there (produced by Brendan, by the way). Still, he managed to get people singing, so you can’t really expect more.

Then it was Brendan’s moment. And there he was. Easy way in, no big surprise, got his guitar, and he started to play. Full of rythim, full of feeling, direct, close. Some new songs at the beginning (light of day, Bad for me, etc) mixed with some classic tunes (Metarie was played pretty early in the show, as usual; Garbage Day, Cold Hands, What I’m looking for, …). Everybody knew the songs, and the atmosphera was excellent.

He didn’t really play longer versions of the songs or alternative takes. None of that. Just straight, and direct. For some, maybe they expected some more rock-star pose, something different to the album take, more interaction with the public, maybe even with the band. If that would have happened, maybe it wouldn’t be Brendan.

After a short brake (“need to smoke!” he confesed), he went back with what was suppossed to be a never-before: Jet lag live version. We discovered later than he already played it before, lots of years ago. Still, great song, great performance, with the help of Young Hines (who put the funny side to Brendan’s sadness). We leave the video here.

The concert was quite short (80 minutes) but still left everybody with a smile in their faces.

Now we know the Brendan we hear is real. And we just want some more of it.

Hope it’s soon!

Brendan Benson: Madrid, 2012-5-10, Moby Dick

Brendan Benson tipo jatorra dirudi. Hala ematen du bere letretan, ahotsean eta baita bere bideotan ere. Hori horrela denentz egiaztatzeko asmoarekin hurbildu ginen Madrileko kontzertu honetara. Bidaiak merezi izan zuen.

Young Hines bere lagunak giroa berotu eta gero (ez asko, egia esan; tipoa ahalegindu zen, eta bere musika ez dago txarto, baina momentuz hor geratzen da. Lehen kantak kontrakoa bazioen ere, rock arrunta izan zen eskaini ziguna, eta bere diskoan ere hori da topatu daitekeena. Rock arrunta, eta momentuz behintzat ez apartekoa), Brendanen txanda heldu zen. Moby Dick sala beteta zegoen ordurako. Sarrera apur batzuek baino ez ziren sobratu azkenean. Balentzia edota Sevillatik gerturatutako jendea zegoen (eta Euskal Herritik baita, noski).

Eta denok espero genuen Brendan agertu zen. Zintzoa, sinplea, abesten zuena sentitzen zuen tipo bat. Bizi izan duena bere kantetan kontatzen digun tipoa. Power pop etiketatik ez oso urrun, baina xuabeegia horrela sailkatzeko.

Jendeak bere kanta guztiak zekizkien (tira, azken diskakoak izan ezik), eta giro polita sortu zen. Bere “arrakasta” gehienak jo zituen, lehen diskotik azkenengora arte (Metarie, Garbage day, Cold hands…), eta gaua ondo joan zen.

Zerbait bota genuen faltan? Bai. Agian formaltasun apurtxo bat galdu izana, eta publikoari gehiago gerturatzea. Agian indar apurtxo bat gehiago jartzea kantatan. Agian talde osoak inplikazio gehiago izana. Agian rock-star portaera nabarmenagoa izatea. Edo agian ez, bestela ez baitzen Brendan Benson izango.

Bisen ordua heldu zen (lehen aldiz alde egin zuenean, zigarro baten beharrean zegoela erabili zuen aitxaki), eta bere lagun Young Hines eszenariora igo zen Jet Lag berarekin jotzera. Hura jotzen zuen lehen aldia zela esan zigun, gerora hala ez dela aurkitu dugun arren. Letrak pare bat aldiz ahaztu zitzaizkion; esperotakoa, Young tipoak leloarena nahikotxo egiten zuen eta. Tarte hori kenduta, bere alde melankoliko horrekin jarraitu zuen kontzertu amaiera arte.

Kontzertu laburra izan zen oso (80 minutu inguru), baina jendearen gehiengoa irribarre batekin utzi zuenekoa.

Behintzat gauza bat egiaztatu ahal izan genuen: Brendan bere kantek dioten bezain jatorra da. Eta hori, gaur eguneko musika industrian, asko esatea da.

Zorte on berarentzat aurrerantzean… eta ea berriz ikusteko aukera dugun!